Można zrozumieć to, że niektórzy wybierają przestrzeń kosmiczną zamiast tej tutaj — tym bardziej, jeśli przywykli do niej w domu. A w końcu opowieści żony znanej mitomanki muszą w gruncie rzeczy przewyższać wszystko, co pan Sławosz Uznański-Wiśniewski spotka na orbicie i poza nią. Nieco gorzej jest z największą partią opozycyjną, bo mam wrażenie, że chłopaki (i damy) też są już w przestrzeni międzygwiezdnej.
Można to zrozumieć przez tydzień. Poszli w długą. Tak to bywa, któż tego nie zna niech pierwszy rzuci. Drugi tydzień? To już nieco długo. A mamy miesiąc. Przez ten miesiąc surrealistyczna opowieść Romana Giertycha o „skradzionych wyborach” urosła do nowego mitu założycielskiego całej formacji politycznej. Jego kamaryla wysyła do Sądu Najwyższego listy, do których załącza pociski karabinowe, i zapowiada wdzieranie się do budynku w ramach „demokratycznego protestu”.
Przy okazji kompletnie zapomniano o raporcie OBWE, wskazującym na nieprawidłowości wyborcze, o nielegalnym finansowaniu kampanii Rafała Trzaskowskiego, o ustawkach medialnych z udziałem premiera. Żadnej demonstracji przeciwko Giertychowi, żadnej konferencji, w końcu żadnych działań, by sprawy realnych nieprawidłowości, a także próby skoku na wybory ze strony Tuska, umiędzynarodowić.
Teraz jest fiesta. Odpoczynek. Jak w przypadku maratończyka, który na 30. kilometrze siada na asfalcie, bo przecież „już wygrał”. W gruncie rzeczy może powinniśmy być wdzięczni Romanowi Giertychowi, że wreszcie siłą rzeczy zapędzi to towarzystwo do roboty, a poza tym uzmysłowi mu, że do tak wyczekiwanych ministerstw i spółek, a co dla nas ważniejsze – do odsunięcia Tuska od włądzy, jeszcze długa droga.