Cisza wyborcza i antykartoflany bunt

Jak nie zmarnować ciszy wyborczej, która pozwala zebrać myśli, by podjąć tę ważną decyzję, odpocząć, ochłodzić emocje? Jak przezwyciężyć wdzierającą się w ten „wyjątkowy” dzień prokrastynację, która podpowiada, że wybór zajęć jest tak trudny, a opcji tyle, że w końcu żadna nie zostanie wybrana?
Moim zdaniem najlepiej nie szukać oryginalności na siłę, więc zagłębiłem się w książce Dlaczego Rosjanie są inni Piotra Gursztyna, którą zresztą szczerze Państwu polecam — nie tylko dlatego, że Piotr jest moim przyjacielem.
Polecam ją dlatego, że sam po prostu do niej wracam. Przystępnie napisana, a zarazem baaardzo erudycyjna i — co uwielbiam — gawędziarska. Jestem dzieckiem tabloidów. Rzeczywistość trzeba mi opowiadać obrazkami, historiami, a nie drętwą analizą. I Gursztyn tak robi — w stylu zresztą regionu, z którego pochodzi: gawęd Wańkowicza czy Mackiewicza.
Weźmy taką historyjkę, wziętą od Zygmunta Felińskiego, arcybiskupa warszawskiego sprzed niemal dwóch wieków, a od niedawna świętego Kościoła Katolickiego.
Otóż w Saratowie nad Wołgą, w latach 40. XIX wieku, działała sekta, która walczyła z popularyzowanym wówczas we wschodniej Europie ziemniakiem. Uważali go za „diabelskie jabłko” i byli gotowi umrzeć, niż nim się posilić. Ponieważ władze przekonywały do nowego warzywa w swoim stylu, zapowiedź została spełniona — i sekciarze dokonali samobójstwa przez samospalenie.
Nie dość tego — jak pisze Gursztyn — Rosję opanowała w tym czasie prawdziwa antykartoflana kontrrewolucja. Lud, godzący się na bycie traktowanym jak niewolnicy, sprzedawanie córek do burdeli, tortury, mordy, przesiedlenia całych wsi i rabunkową gospodarkę, kartoflowi mówił „nie”.
Czemu? Przeczytajcie Gursztyna. Gdyby ich „lepiej i piękniej kuszono”… Ale kuszono jak kuszono. Bo niektórzy to nawet do ziemniaka potrafią ludzi zniechęcić. Ach, ci Rosjanie.